Την Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2024, 11πμ στον Πολυχώρο ΠΡ παρουσιάζουμε τις θέσεις του ΚΚΕ :
«Τι, πώς και γιατί μαθαίνουμε;»
«Ποιος είναι ο σκοπός της μόρφωσης;»
«Ποιος είναι ο σκοπός του σχολείου;»
Το αστικό κράτος δεν χάνει ποτέ από τη στόχευσή του την απομάκρυνση των κομμουνιστικών αντιλήψεων από την εκπαίδευση, με μέτρα όπως:
- Το ιδεολογικό περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων,
- Τους διάφορους μηχανισμούς ενσωμάτωσης στο ευρωενωσιακό οικοδόμημα και άλλα.
Με το πρόσχημα μιας δήθεν ουδετερότητας, - στην ουσία ξεκάθαρης ταξικότητας - μιλούν για την ανάγκη «να φύγουν τα κόμματα από τα σχολεία», χτυπώντας κατευθείαν την παρέμβαση των ταξικά προσανατολισμένων δυνάμεων, των κομμουνιστών.
Η αστική τάξη έχει πλήρη επίγνωση της δυνατότητας, οι πρωτοπόρες ιδέες και για την παιδεία, την μόρφωση, τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, να γίνουν κτήμα των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, όπλο στην πάλη τους για την κατάργηση της εκμετάλλευσης.
Η πρόταση του ΚΚΕ για το σχολείο των λαϊκών αναγκών, των κοινωνικών δυνατοτήτων και απαιτήσεων της εποχής μας είναι αναπόσπαστο μέρος της συνολικής πρότασης διεξόδου, της ρεαλιστικότητας και αναγκαιότητας του σοσιαλισμού.
Διαχρονικά η μόρφωση είναι εμπόρευμα, η πρόσβαση στο οποίο είναι ανάλογη με την τσέπη της κάθε οικογένειας.
Η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του κεφαλαίου είναι η όσο το δυνατόν πιο γρήγορη κατά κύριο λόγο παροχή δεξιοτήτων και με λιγότερο κόστος.
Ως αποτέλεσμα, οι μαθητές δεν μπορούν να εκφραστούν καλά, να κατανοήσουν πιο σύνθετες έννοιες, αφού η Γλώσσα διδάσκεται μέσα από συνταγές μαγειρικής και προσκλήσεις για πάρτι..
Έχουν εξαλείψει από το Πρόγραμμα διδασκαλίας τα όμορφα κείμενα, τα ποιήματα, ενώ περιορίζεται η δημιουργικότητα στα γλωσσικά μαθήματα -ξεκινώντας από το Δημοτικό και φτάνοντας έως στο Λύκειο!
Φυσικά το σχολείο αλλάζει, αφού παρακολουθεί τις εξελίξεις στην οικονομία, στην παραγωγή. Αλλάζει όμως για τα συμφέροντα του κεφαλαίου!
Η περιβόητη αξιολόγηση σχεδιάστηκε με βάση τα κριτήρια της αγοράς, ενώ διαφημίζεται η αυτονομία των σχολικών μονάδων -που δεν είναι τίποτε παρά η αναζήτηση χορηγών και η κατηγοριοποίηση των σχολικών προγραμμάτων!
Η δική μας κριτική δεν αναπολεί το παρελθόν, αλλά δείχνει μπροστά, προς το μέλλον.
Η πρόταση για Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο Σύγχρονης Γενικής Παιδείας, είναι ρεαλιστική, αναγκαία και πρωτοπόρα!
Είναι απάντηση προοδευτική για τις ανάγκες του λαού.
Απαντάμε θετικά στο ερώτημα αν όλοι μπορούν να μάθουν, γιατί η πρόταση μας δεν διαχωρίζει τους μαθητές, βασίζεται στα πορίσματα των επιστημών, αξιοποιεί την σοσιαλιστική εκπαιδευτική πείρα και τις κατακτήσεις της.
Το σχολείο για το οποίο μιλάμε είναι Ενιαίο!
Εμείς θέλουμε ένα σχολείο που θα δουλεύει για την όσο το δυνατόν αρμονική ανάπτυξη των ικανοτήτων!
Ένα σχολείο που θα οργανώνει την επαφή του νέου με όλες τις πτυχές του ανθρώπινου πολιτισμού!
Να μπορεί το παιδί, ο νέος να διευρύνει τις παραστάσεις του, τα ερεθίσματά του, γιατί πιστεύουμε ακράδαντα ότι κάθε άνθρωπος δεν έχει μόνο μια ικανότητα, αλλά πολλές!
Η προσωπικότητα του ανθρώπου, αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο που δεν κατακερματίζεται για να αντιμετωπιστεί ξεχωριστά, αντίθετα κάθε άνθρωπος μπορεί να συμβάλλει από πολλούς δρόμους στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, ανεξάρτητα από την επαγγελματική επιλογή που θα κάνει.
Αντιμαχόμαστε αντιδραστικές αντιλήψεις -που όλες συγκλίνουν στο ότι "κάποιοι δεν παίρνουν τα γράμματα", είτε στην πιο πονηρή ότι "κάποιοι έχουν άλλου είδους ευφυΐες" και γι' αυτό το σχολείο πρέπει να διαφοροποιείται..
Προφανώς υπάρχουν παιδιά με διαφορετικές κλίσεις και ταλέντα, ικανά σε κάποια πεδία και λιγότερο προχωρημένα σε άλλα.
Αυτή η τάση μπορεί να εκφράζει -και συνήθως έτσι είναι- και διαφορετική κοινωνική καταγωγή.
Το ζήτημα όμως είναι άλλο: Ποια είναι η ευθύνη της κοινωνίας απέναντι σε όλα τα παιδιά και σε τελική ανάλυση, γιατί ένα ενιαίο σχολείο δεν μπορεί να αναπτύσσει εξίσου όλα τα ταλέντα των μαθητών, να δίνει σε όλους τη δυνατότητα να τα ανακαλύψουν;
Εμείς μιλάμε για ένα σχολείο θεωρίας και πράξης, που η θεωρία δεν θα συναντιέται απλά με την πράξη, αλλά θα είναι η μια, στοιχείο της άλλης.
Ταυτόχρονα, δεν αποτελεί δευτερεύον ούτε τεχνικό ζήτημα, το θέμα των υποδομών του σχολείου. Τέτοιων που θα μπορούν να ικανοποιούν διευρυμένα τις σύνθετες ανάγκες των νέων.
Δείτε σήμερα τι συμβαίνει:
- Βιβλιοθήκη έχουν το 44% των Δημοτικών, 56% των Γυμνασίων, 50% των Λυκείων, το 37% των ΕΠΑΛ και των ΕΠΑΣ.
- Γυμναστήριο έχουν το 19% των Δημοτικών, 42% των Γυμνασίων, 42% των Λυκείων, 17% των ΕΠΑΛ και των ΕΠΑΣ.
- Μόνο το 16% των Δημοτικών Σχολείων έχουν εργαστήρια φυσικών επιστημών, γιατί προφανώς δεν χρειάζεται τα παιδιά σε αυτή την ηλικία να προσεγγίζουν τη γνώση μέσω πειραμάτων, αλλά μόνο στα χαρτιά.
- Και μόνο τα μισά ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ έχουν εργαστήρια φυσικών επιστημών, σε έναν χώρο που είναι πιο προσανατολισμένος στην πρακτική...
Και στο ερώτημα που μπορεί κάποιος να θέσει: "Καλά είναι δυνατόν στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης να μιλάτε για σύγχρονες υποδομές, δημόσιες και δωρεάν για όλα τα παιδιά, όταν δεν υπάρχει ευρώ για φωτοτυπικό χαρτί";
Απαντάμε το εξής:
Σύγχρονα σχολεία, με σύγχρονη υλικοτεχνική υποδομή και χώρους άθλησης και πολιτισμού, υπάρχουν και τώρα, αλλά τα χαίρονται λίγοι, είναι προνόμιο αυτών που έχουν.
Κάντε μια βόλτα στα βόρεια προάστια και δείτε κάτι υπερσύγχρονα ιδιωτικά σχολεία με γήπεδα, πισίνες, χώρους δημιουργίας, εργαστήρια..
Απευθυνόμαστε στη λαϊκή οικογένεια, τους νέους που σιγά-σιγά προετοιμάζονται για τις πανελλαδικές εξετάσεις για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ.
Απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς που προβληματίζονται, ασφυκτιούν, αντιμετωπίζουν τα αδιέξοδα που δημιουργεί η ταξική εκμεταλλευτική κοινωνία.
Δίνουμε ξεκάθαρη απάντηση ότι διέξοδος υπάρχει από τη βαρβαρότητα της ανεργίας, του μόνιμου άγχους, της δουλειάς χωρίς δικαιώματα και σε άσχετο τομέα από αυτό που οι νέοι σπουδάζουν.
Η νέα Ελλάδα της εργατικής εξουσίας μπορεί να ανοίξει το δρόμο, ώστε να μην αναγκάζεται να δουλεύει κανένας νέος άνθρωπος πριν ολοκληρώσει την υποχρεωτική 12χρονη εκπαίδευση.
Μπορεί να εγγυηθεί, κάθε νέος και νέα, που δεν επιλέγει να συνεχίσει σε επαγγελματική σχολή ή πανεπιστήμιο ή καλλιτεχνικές σπουδές, να μπορεί να βρει δουλειά, μέσω του μηχανισμού κατανομής εργατικού δυναμικού.
Η καταπολέμηση της ανεργίας, δεν είναι για το εργατικό κράτος ευχολόγια. Είναι όρος ύπαρξης της σοσιαλιστικής οικονομίας.
Η διασφάλιση της εργασίας ως δικαίωμα και όχι σαν ευκαιρία, όπως γίνεται στον καπιταλισμό σήμερα, σημαίνει ότι ο νέος τελειώνει προγραμματισμένα την εκπαίδευση, παίρνει το πτυχίο του και βρίσκει δουλειά.
Ακριβώς σε αυτή τη βάση, τοποθετούμε την πρόταση, για το πώς θα γίνεται η επιλογή των υποψηφίων για εισαγωγή στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης.
Δεν είναι δηλαδή τεχνικό ζήτημα αλλά συνδέεται με την όλη προετοιμασία που γίνεται εντός σχολείου και κυρίως με τις δυνατότητες που δίνει η κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και ο κεντρικός πανεθνικός σχεδιασμός.
Όμως, ταυτόχρονα, είναι και πρόταση που μπορεί να ανακουφίσει και σήμερα τα εργατικά λαϊκά στρώματα και τα παιδιά τους, γιατί προβλέπει την απεριόριστη δυνατότητα πολλαπλών επιλογών προτίμησης, το δικαίωμα επανάληψης της διαδικασίας όσες φορές επιθυμούν οι υποψήφιοι, τη δυνατότητα κατοχύρωσης βαθμολογίας.
Η πρόταση μας για το σχολείο των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων, αποτελεί όπλο στην καθημερινή πάλη.
Μπορεί να μπολιάσει τους αγώνες, τις διεκδικήσεις του λαού και της νεολαίας, να διαμορφώσει κριτήριο αντιπαράθεσης στις αλλαγές που κατά καιρούς προωθούνται και διαφημίζονται.
